Rozdział 6

Perspektywa Zuzy.

Niedługo potem byliśmy już w domu. Zrobiłam w końcu obiad, ponieważ byłam bardzo głodna zresztą jak się okazało Michał także. Nie miałam co robić więc wzięłam Arka i poszłam do salonu się z nim pobawić.Na szczęście znalazłam jakieś samochodziki u Michała na półkach co mnie trochę zdziwiło a jednocześnie rozbawiło. W trakcie zabawy dosiadł się do nas Michał. Na początku się nic nie odzywał jakby chciał sprawdzić czy nadal jestem zła.
-Ziuzitek, złościsz się jeszcze?-Zrobił oczka kota ze Shreka
-A jak Ci się wydaje?-Starałam się na groźny ton głosu niestety nie pykło.
-Jesteś okropny! Najadłam się przez Ciebie wstydu! Co sobie teraz trener o mnie pomyśli?!-Mówiłam lekko podniesionym głosem. Arek spojrzał na mnie ale posłałam mu uśmiech i wrócił do swojej zabawy.
-Ej.. już Cię przepraszałem wiele razy. Trenerem się nie przejmuj, załatwiłem to.-Mówił to tak przekonująco, że musiałam mu uwierzyć.
Więcej już się nie odzywaliśmy. Siedzieliśmy na kocu i ścigaliśmy się samochodami. Zauważyłam, iż Arek już usypia więc poprosiłam Michała by mi pomógł i poszliśmy go wykąpać. Trochę nam z tym zeszło,  ponieważ ani ja ani on nie mamy w tym doświadczenia. Wzięłam smyka na ręce i zaniosłam do pokoju nieużywanego przez nikogo. Nie chciałam kłaść go w sypialni dlatego że Michał ma jutro trening i musi być wyspany.
Kiedy wróciłam do salonu zdziwiło mnie, że siedzą tam  kumple Michała z klubu.
-Cześć wszystkim-Posłałam im nieśmiały uśmiech.
-Oooo.. jest i przyczyna nie dyspozycji Micha na treningu-Zaśmiał się lekko Zatorski.
-Jaaa?! Ja o niczym nie wiem-Spaliłam buraka.
-Tsaaa... jasne...powiedz lepiej jakiego ma dużego i czy jest w tym dobry- Zaśmiał się Wronka.
-To nie wasz interes do jasnej ciasnej. Chcecie wiedzieć czy ma dużego to mu do majtek zajrzyjcie.! Mam tego już dość.Idę spać. Dobranoc.- Nie wytrzymałam i pobiegłam do pokoju gdzie był Arek. Po moich oczach spływały łzy. Nie wiem dlaczego ich tak opierniczyłam, ale było mi z tym okropnie.Gdy leżałam obok Arka na łóżku ktoś zapukał do drzwi. Spodziewałam się, że to Michał lecz się pomyliłam.
Jakież było moje zdziwienie, gdy zobaczyłam Karola.
-Hej.. Zuz nie płacz.-Usiadł obok mnie.- Nie warto. Oni już tacy są. Nie możesz się nimi przejmować aż tak bardzo.
- Karol, ale wyobraź sobie jak ja się w takiej sytuacji czuję. Nie jestem z nim a dzięki mnie ma miękkie kolana. Co sobie o mnie pomyśli trener i inni? Że co, że jestem tą z którą nie trzeba być by ją przelecieć?-Nie panowałam już nad sobą
-Nawet tak nie myśl!-Spojrzał na mnie groźnie- To że jest coś między wami czuć na kilometr. A po za tym to nie powinno nikogo obchodzić czy uprawiacie seks czy nie. W końcu wszystko jest dla ludzi.
-Dziękuję-posłałam mu lekki uśmiech- Karol nie obraź się ale chciałabym pójść spać. Jestem zmęczona dzisiejszym dniem.
-Pewnie, nie ma sprawy. Zawsze możesz na mnie liczyć,  pamiętaj.- daje mi całusa w policzek na pożegnanie.
Jest dopiero 20. Na dole słyszę śmiechy chłopaków czyli, ze jeszcze nie poszli. Próbuję usnąć, ale Morfeusz nie chce mnie zabrać w swe ramiona. Po jakiś 30 min. słyszę jak Skrzaty się żegnają opuszczając dom Michała. Wiem, że Michał będzie mnie szukał. I jak się można domyśleć nie pomyliłam się. Wszedł do pokoju i nic nie mówiąc położył się obok mnie przytulając się do moich pleców.
-Wyjdź-Szepczę a po policzkach znów płyną mi łzy.
-Nie!-Mówi stanowczo-Nie wyjdę.
-Dobrze, w takim razie ja wyjdę.-Chciałam wstać ale stanowczo mi nie pozwolił.
-Zuza przepraszam. Myślałem, że możemy być ze sobą i razem wychowywać Arka, ale chyba się pomyliłem. Kocham cię i to właśnie dla twojego dobra lepiej będzie jeśli każde pójdzie w swoją stronę.-powiedział Michał, po czym wstał z łóżka i wyszedł z pomieszczenia. Coraz więcej łez zaczęło mi płynąć po policzkach. Dlaczego on mi to zrobił? A może to moja wina? Tysiące pytań kłębiło się w mojej głowie. Na żadne z nich nie znałam odpowiedzi. Słyszałam jak Michał trzasnął drzwiami od swojej sypialni i w tym momencie zrozumiałam, że go tracę. Tracę osobę na której mi tak naprawdę bardzo zależy. Wybiegłam z pokoju Arka. Wbiegłam do sypialni Michała który siedział plecami do mnie. Wskoczyłam na łóżko przytulając się do jego pleców. Nie panowałam nad emocjami.
-Nie zostawiaj mnie.! Słyszysz?!-Zaczęłam uderzać pięściami w jego plecy. Odwrócił się do mnie i mocno przytulił. Zauważyłam, że on też cierpi, też płacze. - Nie odchodź. Zbyt bardzo mi na Tobie zależy!-Szepnęłam mu w klatkę piersiową.
-Zostań ze mną.-położył mnie delikatnie na łóżku. Sam położył się obok mnie i mocno przytulił.Leżeliśmy tak nic nie mówiąc tylko patrząc sobie w oczy. Uspokoiłam się, on też.
-Obiecaj mi, że nas nie zostawisz-Powiedziałam ledwie słyszalnie a po policzkach znów popłynęła łza.
-Zuza wiesz, że was kocham, ale ja też cierpię.Boli mnie to, że nie odwzajemniasz moich uczuć.Boli mnie to, że nie mogę powiedzieć wszystkim wokoło, iż Cię kocham i jesteś moja. Boli mnie to, że każdy facet może Cię mieć a ja nie będę mógł z tym nic zrobić, bo ty mnie nie kochasz.
Na te słowa pocałowałam go w szyję. Od razu zareagował, wziął mnie w ramiona mocno obejmując. Czułam się bezpieczna, wiedziałam, że nie jest mi obojętny. Pocałował mnie zmysłowo, delikatnie. Po moim ciele przeszedł dreszcz.Po chwili oderwał się ode mnie, wypuścił z objęć i wyszedł z sypialni. Nic z tego nie rozumiałam. Kolejne łzy tej nocy popłynęły mi z oczu. Leżałam i czekałam, ale Michał nie wracał. Zastanawiałam się gdzie może być od ponad 20min. Założyłam na siebie Michałową bluzę, która wisiała najbliżej łóżka i wyszłam poszukać go. Byłam w kuchni, u młodego w pokoju, w łazience też go nie było. Pomyślałam, że może wyszedł gdzieś, ale jego kurtka była na miejscu. Do głowy wpadł mi jeszcze jedno miejsce. Lecz wcześniej poszłam zobaczyć czy u Arka wszystko w porządku. Poprawiłam mu kołdrę i wyszłam z pokoju zostawiając włączoną Nianie. Teraz mogłam iść szukać dalej Winiarskiego. Po drodze założyłam swoją kurtkę a jego przewiesiłam przez ramię. Wyszłam z domu wcześniej go zamykając i pobiegłam schodami na samą górę. Tak jak myślałam drzwi były uchylone czyli jest tam na pewno. Weszłam po cichu na dach i widziałam go siedzącego na krawędzi dachu. W myślach policzyłam do 10 i powolutku podeszłam do niego. Siedział w samej bluzie a na dworze było dość chłodno, zwłaszcza na dachu bloku.
Zarzuciłam mu kurtkę na plecy. Wystraszony odwrócił się. Spojrzałam w jego oczy były całe czerwone od płaczu. Usiadłam obok niego. Patrzeliśmy na panoramę Bełchatowa. Muszę przyznać, iż piękne jest to miasto nocą.
-Możesz mi w końcu powiedzieć dlaczego się bawisz mną, moimi uczuciami?-W jego głosie było słychać złość.Zabolało mnie to pytanie. Zrozumiałam, że jeżeli m teraz nie wyznam prawdy to go stracę tak na prawdę.
-Michał to naprawdę nie jest tak jak myślisz.
-No to mi kurwa w końcu wytłumacz?! Nie zamierzam być twoją zabawką, bo wyobraź sobie, że ja też mam uczucia i mnie też to boli.!!
-Dobra.. widzę że mnie mam wyboru. Powiem Ci dlaczego boję się związku, dlaczego boję się zaufać mężczyźnie. Tylko proszę się wysłuchaj mnie i mnie przerywaj.
-Dobrze, słucham.- Westchnęłam i zaczęłam swoją opowieść.
-Trzy lata temu  byłam w związku z Kamilem, powinieneś go pamiętać-spojrzałam na niego a on kiwną głową- Zawsze uważano nas za idealną parę i rzeczywiście tak było. Planowaliśmy razem przyszłość, chcieliśmy wziąć ślub, zamieszkać gdzieś pod Bełchatowem i stworzyć kochającą się rodzinę. Niestety to wszystko skończyło się kiedy znalazłam w jego spodniach majtki jakiejś kobiety. Wiedziałam, że to nie są moje bo ja nigdy nie chodziłam w stringach. Wtedy dotarło do mnie, ze mnie zdradza. Kiedy wrócił z pracy zapytałam go o to. Zaczęliśmy się kłócić, powiedziałam mu, że odchodzę. Wtedy uderzył mnie w twarz. Padłam na ziemię a on usiadł na mnie i zaczął zrywać ze mnie ubrania. Chciałam się wyrwać ale on był za silny. Powiedział mi, że zdradza mnie na każdym możliwym kroku. Kiedy się szarpałam uderzał mnie w twarz, szarpał za włosy. I wtedy stało się to. Zgwałcił mnie. Bolało tak strasznie. Czułam do siebie obrzydzenie. Zagroził, ze jeżeli komuś powiem to będzie ze mną źle i wyszedł z domu. Ostatnimi z sił wstałam i wybiegłam z domu. Nogi same mnie poniosły do Wlazłych. Kiedy Mariusz otworzył drzwi był przerażony, chciał jechać na policje, pogotowie ale go powstrzymałam. Marzyłam tylko o tym aby wziąć  prysznic i iść spać. Po jakiś dwóch tygodniach zaczęłam się źle czuć. Ania powiedziała, że są to objawy ciąży. Nie chciałam w to wierzyć ale kiedy zrobiłam test ciążowy wszystko było jasne. Kilka dni później do mieszkania Mariusza i Ani wpadł Kamil. Byłam sama nie mogłam nic zrobić.- Z moich oczu płynęła rzeka łez- Podszedł powiedział, ze on żadnego bachora nie chce mieć. Po tych słowach z całej siły kopną mnie kolanem w brzuch. Padłam na ziemię a on nadal kopał. Straciłam przytomność. Kiedy się obudziłam byłam w szpitalu. Niestety dziecko nie przeżyło, a Kamil uciekł. Od tamtej pory się nie odzywał. Nawet nie wiem czy żyje. Ale w sumie nawet nie chce wiedzieć. Od tamtego czasu unikałam mężczyzn jak ognia. Nie ufałam żadnemu poza Mariuszem. I tak było do tej pory, ponieważ przestałam Cię nie nienawidzić a co więcej zaczęło mi na tobie zależeć. Wiele razy chciałam Ci powiedzieć, co czuję ale zawsze strach wygrywał.Wtedy kiedy pierwszy raz się kochaliśmy tak bardzo się bałam, że ucieknę w połowie seksu, że nie wytrzymam i wrócą wspomnienia. Zgrywałam odważną żebyś niczego nie podejrzewał a w środku byłam przerażona. To był mój pierwszy raz od tamtego wydarzenia. Na szczęście jak się złączyliśmy w jedność wszystko uciekło. Liczyłeś się tylko ty, było mi wyśmienicie. Kolejne razy to było coś wyczekiwanego. Ale ta sprawa z miękkimi kolanami mnie wystraszyła. W sumie sama nie wiem dlaczego. Po prostu spanikowałam. Przepraszam Michał.- Spojrzałam na niego.